অসহায় (কপিল দাস)
************
প্লাবিতা ৷ কৌশিকৰ বাবে এটি মাথো নাম নহয় ৷ এটি সুখৰ ঠিকনা, এটি সপোন , এখন অন্য পৃথিৱী, যত বিচাৰি পায় সি জীয়াই থকাৰ অফুৰন্ত হেপাহঁ, সুখৰ ঠিকনাৰে ভৰা কিছু ভাললগা অনুভৱ ৷ আস্ শব্দৰে জানো বৰ্ণনা কৰিব পাৰিং প্লাবিতা কৌশিকৰ কাৰনে কি ৷ একেদৰে কৌশিকো প্লাবিতাৰ বাবে বিশেষ এজন, তাইৰ মনৰ কোঠাত সদায় জিলিকি থকা ৰাজকোঁৱৰ ৷
প্লাবিতা শিক্ষাবিভাগত গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ত
"বি.এইছ.মহাবিদ্
আজি কৌশিকহঁতৰ স্নাতক ১ম ষান্মাসিকৰ প্ৰথমটো ক্লাচ ৷ বেচৰকাৰী মহাবিদ্যালয় এখনৰ পৰা প্ৰথম বিভাগত উচ্চতৰ মাধ্যমিক পৰীক্ষাত উত্তীৰ্ণ হৈ ঐতিজ্য মণ্ডিত বি. এইচ. কলেজখনত নামভৰ্তি কৰিছে ৷ মনটো উগুল থুগুল যদিও কলেজখনত আজি প্ৰথম হিচাপে অলপ অসস্তি অনুভৱ কৰিব ধৰিলে সি ৷ অটোখনৰ পৰা নামিবৰ সময়তহে মনত পৰিল লৰালৰিতে ছাতিটো পাহৰি আহিছে সি ৷ কলেজলৈ ওলাবৰ সময়ত বৰষুণ নাছিলেই ৷ ছেহ্ ৷ অট'ৰ ভাড়াটো দি সি দৌৰ দিলে কলেজখনলৈ ৷ইতিমধ্য দেহৰ কিছু অংশ তিতি গৈছিল তাৰ ৷ দৌৰি গৈ ওচৰতে পোৱা বাৰান্দাখনত উঠিলে সি ৷ কিন্তু গন্দোগোলটো তাতেই ঘটিল ৷ দৌৰৰ কন্ট'ল ৰাখিব নোৱাৰি সি মৃদু ভাবে খুন্দা খালে এজনী ছোৱালীৰ লগত ৷ দোষী দোষী ভাৱেৰে ছোৱালীজনীলৈ ছাই পঠিয়ালে সি ৷ বৰষুণত সমান্যভাৱে তিতা চুলিকোছাৰে যিকোনো যুৱকৰে প্ৰথম দেখাতে ভাললাগি যাব পৰা এজনী দিপলীপ ছোৱালী ৷ শুভ্ৰ মুখখনৰ ওঁঠৰ কাষতে এটি তিল,তাতেই মুকুতাৰ দৰে বিৰিঙি উঠা বৰষুণৰ জয়াল টোপাল ৷ চুৰিদাৰযোৰ তিতি উজ্জল হৈ পৰা উঠন বুকু ৷ আস্, তুলনাবিহীন তাইৰ সৌন্দৰ্য ৷যেন সৰগৰ পৰাহে নামি আহিছে কোনোবা অপেশ্বৰী ৷ নভৱাকৈয়ে তাৰ মুখৰ পৰা sorry জাতীয় শব্দ এটা ওলাই আহিল ৷ ছোৱালীজনীয়েও হয়তো তাৰ অৱস্থাটোৰ কথা বুজি এটি হাঁহিৰে its ok বুলি কলে ৷
কৌশিকহঁতৰ ক্লাচ আৰম্ভ হোৱাৰ এসপ্তাহ হ'ল ৷ প্ৰথমৰ পৰাই গুৰুত্ব দিলে পঢ়াত সি ৷ কলেজখনত গৈয়ে ভালেকেইগৰাকী বন্ধু-বান্ধৱীৰ লগত চিনাকী হ'ল যদিও, মৌপ্ৰাণ, ভৱেশ, নয়ন, কল্যাণ নামৰ ক্লাচমেট কেইজন মান
তাৰ ভাল বন্ধু হৈ পৰিল ৷
:অই লাইব্ৰেৰীলৈ যাওঁ আহচোন, College Zoology কিতাপ খন লৈ আহো ?—কৌশিকে মৌপ্ৰাণহঁতক উদ্দেশ্যি কলে ৷
:মোৰো কিতাপ এখন আনিব আছে ৷—মৌপ্ৰাণে কলে ৷
:নয়ন আৰু মই তহতঁক কেন্টিনত wait কৰিম, মৌপ্ৰাণ আৰু তই যাগৈ ৷—ভৱেশে মাত লগালে ৷
:ছোৱালী এজনীৰ প্ৰেমত পৰিছ যে, পাৰ্টিটো তয়েই দিবি আজি কেন্টিনত ৷—নয়নে কৌশিকৰ ফালে চাই কলে ৷ মৌপ্ৰাণ আৰু ভৱেশেও নয়নৰ কথাত হয়ভৰ দিলে ৷ ইতিমধ্যে কৌশিকে প্ৰথম ক্লাচৰ দিনা লগপোৱা ছোৱালীজনীৰ কথা সিহঁতক কৈছিল আৰু সিহঁতেও তাক ছোৱালীজনীৰ কথা কৈ জোকোৱা আৰম্ভ কৰিছিল ৷
:হ'ব হ'ব, প্ৰথমে পতাই ল'ব দে, পাৰ্টি পাই যাবি ৷—কৌশিকে কথাষাৰ কৈ মৌপ্ৰাণৰ লগত লাইব্ৰেৰীলৈ ওলাই আহিছিল ৷
লাইব্ৰেৰীৰ পৰা দুয়োজনে কিতাপ দুখন লৈ ওলাৱ খোজতেই পিছপিনৰ পৰা নাৰী কন্ঠ এটি ভাহি আহিল—
:হেই, এক্সকিউজ মি ?
কৌশিকে উভতি চাই দেখিলে প্ৰথম ক্লাচৰ দিনা লগ পেৱা ছোৱালীজনী ৷ সি ছোৱালীজনীক দেখা পাই কিছু ইতস্ততবোধ কৰিল যদিও তাক মতা দেখি সি আগুৱাই গ'ল ৷ সি যিমানপাৰে সহজহোৱাৰ চেষ্টা কৰি মাত লগালে—
:হয় ৷ কেনেদৰে সহায় কৰিব পাৰো?
:মই কলমটো ক্লাচতে পাহৰি আহিলো ৷ লাইব্ৰেৰীকাৰ্ডখ
:অহ নিশ্চয় ৷—এইবুলি কৌশিকে পকেটৰ পৰা কলমটো উলিয়াই দিলে ৷ মৌপ্ৰাণেও সিহঁতৰ পৰা কিছু আঁতৰত ঠিয় হৈ কোশিকক ইংগিতেৰে ছোৱালীজনীৰ লগত কথা পাতিবলৈ উৎসাহ দি থাকিল ৷
:থেংক ইউ ৷—বুলি ছোৱালীজনীয়ে তাক কলমটো ঘুৰাই দিলে ৷
:ৱেলকাম ৷ পিছে মোক চিনিব পাৰিছানে ?
:অ' প্ৰথম ক্লাচৰ দিনাখন যে লগ পাইছিলো আপোনাক ৷হাঁহি হাঁহি ক'লে তাই ৷
:হে হে ৷ লাজকুৰীয়া হাঁহি এটা মাৰিলে সি পুনৰ সুধিলে—
:তোমাক দুদিনে লগপালো পিচে এতিয়ালৈকে নামটোও নাজানো?
:অ' মোৰ নাম প্লাবিতা…প্লাবি
:কৌশিক শইকীয়া ৷ এইবাৰ স্নাতক প্ৰথম ষান্মাসিকত নহয় জানো? ?
:হয়, স্নাতক ১ম ষান্মাসিক ৷ অাপুনি??
:মইওঁ স্নাতক ১ম ষান্মাসিক ৷ মেজৰ কোন বিষয়ত??
:শিক্ষাত ৷ আপোনাৰ??
:প্ৰাণীবিজ্ঞানত
:ঠিক অাছে ৷ লগ পাম পিছত ৷
:ok, bye
কলেজৰ ঘন্টা বজাৰ লগে লগে তাই গুছি গৈছিল ক্লাছলৈ ৷ ৷ঠিক সেয়াই চিনাকী ৷ মৌপ্ৰাণক লগত লৈ সি উভতি আহিছিল কেন্টিনলৈ ৷ মৌপ্ৰাণহতে বৰকৈ জোকাইছিল তাক ৷ সিদিনা কেন্টিনৰ বিল সিয়েই দিছিল ৷ বাকী ক্লাচ কেইটাত সি মন বহুৱাব পৰা নাছিল ৷ প্লাৱিতাৰ মৰমলগা মুখখনে বৰকৈ আমনি কৰা হৈছিল ৷ তিনিমাহ মানৰ ভিতৰত কৌশিক প্লাৱিতাৰ ভাল বন্ধুত পৰিনত হৈছিল ৷ কৌশিক তাইৰ প্ৰেমত পৰা বুলি ইতিমধ্যে গম পাইছিল তাই ৷ তাইওঁ ছাগে তাৰ প্ৰতি কিছু দূৰ্বল অনুভৱ কৰিছিল ৷ কবলৈ গ'লে তাই তাৰ ব্যক্তিত্ব আৰু মুখত সঘনে থকা হাঁহিটোৰ প্ৰেমত পৰি গৈছিল তাই ৷ কলেজত থকা সময়খিনিত ইটোৱে সিটোক এবাৰ হ'লেও দেখা পাবলৈ উত্ৰাৱল হৈছিল দুয়ো ৷ ঠিক সেই কেইদিন মানৰ ভিতৰতে কলেজখনত নতুনকৈ নিৰ্মাণ কৰা ইনড'ৰ ষ্টেডিয়াম এখন উদ্বোধ্বন কৰিবলৈ কলেজ কতৃপক্ষই বিশ্ববিখ্যাত বক্সাৰ 'মেৰী ক'ম'ক নিমন্ত্ৰণ জনাইছিল ৷ অনানহয় ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ লগতে প্লাৱিতা-কৌশিকহ
:"মই তোমাক ভালপাই পেলাইছো প্লাৱিতা…"
:…৷
লাজত ৰঙাচিঙা হৈ পৰিছিল তাই৷ একো উত্তৰ নিদিয়াকৈ কেমেৰাটো তাৰ হাতৰ পৰা লৈ গুছি গৈছিল তাই ৷তাৰ সৎ সাহসত বৰকৈ আপ্লুত হৈছিল তাই ৷ দুদিনৰ অন্তত মেছেজ এটাৰে জনাই দিছিল তাই তাৰ প্ৰতি থকা অজস্ৰ ভালপোৱাৰ কথা ৷ আনন্দত আত্মহাৰা হৈ পৰিছিল কৌশিক ৷ এনেদৰে এমাহ-দুমাহকৈ তিনিটি বছৰ কেনেদৰে পাৰ হৈ গৈছিল সিহঁতে উমানেই পোৱা নাছিল ৷ কলেজত ইজনে সিজনৰ উপস্থিতিত পাৰ কৰা এই তিনিটা বছৰ মাত্ৰ তিনি মাহ যেন লাগিছিল সিহঁতৰ ৷ এনেদৰে দুখ মনেৰে এদিন বিদায় দিছিল বহু স্মৃতি বান্ধি ৰখা কলেজখনক ৷
যথাসময়ত পৰীক্ষাৰ ফলাফল ওলাইছিল , কৌশিক প্লাৱিতা আদিৰ লগতে মৌপ্ৰাণ, নয়ন কল্যাণ, ভৱেশহঁতেও প্ৰথম শ্ৰেনীত উত্তীৰ্ণ হৈছিল ৷ সদায় একেলগে থকাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দি প্লাৱিতা কৌশিকক এৰি পঢ়িবলৈ গুছি গৈছিল গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ল
"মোক চাৱলৈ মামাহঁতৰ চহৰৰ লৰা এটা আহিব,মেকানিকেল ইঞ্জিনিয়াৰ, গুৱাহাটীত চাকৰি কৰে, মায়ে কোৱামতে বিয়াখন সোনকালেই হ'ৱ বোলে ৷ তুমি কি কৰিবা? তোমাৰ হাতত সৰুসুৰা হ'লেও চাকৰি এটি থাকিলে মই ঘৰত ক'ৱ পাৰিলোহেতেঁন আমাৰ বিয়াৰ কথা ৷এতিয়া মই কলেও মানি নলব ঘৰত আৰু কেঁচুৱাৰে পৰা তুলি তালি ডাঙৰ দীঘল কৰা মা দেউতাহঁতৰ বা ঘৰখনৰ কথা কেনেকৈ পেলাওঁ কোৱা ?কিবা এটা কৰা না সোন ৷"
){kind=link}